27 مهر 1402 - 12:00 ق.ظ

نفع شهرداری اصفهان از اختلاف بین شهروندان!؟

* قانون را می دانیم ولی آن را اجرا نمی کنیم!

خبرنگاران در بین گزارش اخبار، گاهی مطالب انتقادی را هم مطرح می‌کنند. ولی مواردی هم پیش می آید که نمی‌شود نام آن را انتقاد یا حتی اعتراض گذاشت و بلکه باید به آن دادخواهی گفت.

عصر اصفهان ، نادر مجیدی آهی

مطلب پیش روی از آن جمله است و گزارش می‌شود تا بلکه توجه متولیان امور مردم را به آن جلب کنیم. هرچند می‌بینیم که مسولان ما به مطالب رسانه هایی چون بی بی سی واکنش بهتری نشان می دهند! ولی لابد توجه دارند که: چومفلس فرو برد گردن به دوش، از او برنیاید دگر جز خروش.

شهرت قصه دل آزار وضع ارباب رجوع در ادارات، نیاز به بازنشر ندارد. البته در این موضوع، گاهی بزرگنمایی هم می‌شود. ولی وقتی خودمان شاهد مستقیم فرآیندی باشیم چه باید بکنیم؟ موضوع ما این است که سال گذشته یکی از دوستان نام‌آشنای نگارنده در حوزه رسانه، دچار مشکلی با همسایه‌اش شد و باید به شهرداری شکایت می‌کرد. دوست شاکی ما نیز خواسته خود را از مجاری تعیین شده پیگیری نمود. اما در ادامه و پس از ماهها دوندگی، به نتایجی باورنکردنی رسید.

داستان از الزام شاکیان به طی مراحل نه چندان آسان ثبت شکایات در سامانه پرترافیکی به نام “اصفهان من“ آغاز می‌شود. سامانه‌ای که اگر قطع نباشد، می‌توانید توسط آن یک وقت دقیق قبلی برای کار و حضورتان در اداره بگیرید و در زمان صرفه جویی نمایید. ولی به غیر از قطعی مرسوم در این قبیل سامانه، مجرب است که در تاریخ تعیین شده نیز اگر از صبح زود بروید و تا اذان ظهر پشت درب ها، نایستید، باید دوباره به سامانه کذایی مراجعه کنید و هلم جرا. یا اگر مثل همین شاکی محترم ما، با همین روش، خواستار وقت ملاقات با جناب شهردار اصفهان بشوید، بسرعت پیام خواهد آمد که ظرف پنج روز پاسخ رد یا قبول، را خواهند داد. ایشان اینک چهار ماه است که منتظر است آن پنج روز سپری شود!

به هرحال ایشان هشت ماه تمام آن نوع مواردی را که حالا دیگر معمول ادارات شده است پشت سر ‌گذراند. مانند آنکه اول از وی مطالبه عوارض سالهای گذشته را نمودند. اما کارمند مربوطه وقتی مشاهده نمود که شاکی اتفاقا جزو دو درصد همشهریان خوش حساب بوده است، گواهی پرداخت فیش صادر نشده عوارض سال بعد را از او مطالبه می‌کند! یا اینکه ابتدا چون فلان فرم خاص را در پرونده پیدا نشد، متقاضی را وادار به تهیه مجدد آن با هزینه گزاف مربوطه نمودند. سپس فرم قبلی پیدا شد. حالا مدتی رفت و آمد و جلسه، که با فرم جدید چه باید کرد؟ زیرا مثلا جایی از ملک مورد شکایت در فرم جدید، چند سانتیمتر با جای آن در فرم قبلی اختلاف داشته است! یعنی همینقدر شور.

نهایتا این موضوع به قضاوت هیات موسوم به ماده 100 ارسال شد. هیات مزبور تخلف را تایید نمود، ولی رفع تخلف و مزاحمت را به زمان تجدید بنای ساختمان مورد اختلاف (یعنی همان وقت گل نی!) موکول نمود. در عوض متخلف را به نفع شهرداری جریمه نقدی نمود! (حکایت لحاف ملانصرالدین!) از آن عجیب‌تر اینکه شاکی را نیز به دلیل استفاده از حق قانونی در ملک خودش، جریمه نمودند!

عجیب به نظر می رسد. ولی واقعیت دارد و مستندات کتبی آن به جزییات وجود دارد. در واقع نقل آن مسکین بی‌تمیز است که آرزوی دم کرده بود. ولی دم را نیافت و دو گوش هم روی آن گذاشت!

باید بنویسم که قبل از ارجاع پرونده به هیات، رییس شهرسازی ناحیه، در حاشیه این شکایت، از شاکی بابت عواقب استفاده از حق قانونی‌اش سوال کرده بود. لذا متن قانون مربوطه و مصوب در قوه مقننه به وی ارایه شد. بعد از آن، سخنگوی شورای اسلامی شهر اصفهان و شهردار ناحیه هم با اطلاع از موضوع، حق قانونی شاکی را کتبا به کارشناس و غیره تذکر دادند، اما رییس اداره شهرسازی _ شاید دلسوزانه _ گفته بود: ما این قانون را خودمان هم می‌دانیم، ولی در شهرداری اصفهان آن را تبعیت نمی‌کنند!

سعدی رحمت الله علیه، در انتهای نقل آن حکایت معروف فرموده است: دعوی پیش قاضی برند و داد از پادشه خواهند. قاضی به کشتن فتوی داد و سلطان مصالح خویش اندر هلاک ما همی دید و ما به جز خدای عزّوجل پناهی نمی‌بینم. البته سعدی سپس افزوده است که: سلطان را دل از این سخن به هم بر آمد و آب در دیده بگردانید و . . .