سید عبدالرحیم اصفهانی، هنرمندی از دوران گذشته

همچنین بنا به مستندات تاریخ شفایی، اکبر خان، پدر جلیل شهناز، آموزش تار را نزد وی فرا گرفته بود. عبدالرحیم اصفهانی که پدرش سید عباس نام داشت، در پنجمین سال به سلطنت رسیدن ناصرالدین شاه قاجار، یعنی 1232 خورشیدی در محله درب کوشک اصفهان به دنیا آمد؛ دوران مکتب را در اصفهان آن روزگار سپری کرد و شاهد قحطی بزرگ در عنفوان جوانی بود؛ رویدادی که موجب شد بسیاری از عزیزانش را در اصفهان از دست بدهد. هنرمند توانای داستان ما اگرچه در نخستین سالهای جوانی به خاطر داشتن صدایی خوش و پسندیده در کسوت روضه‌خوان گذران زندگی می کرد، با این وجود بخاطر آنکه مردی وارسته و درویش مسلک بود به آموختن و آموزش موسیقی و تار نیز روی آورد و در همان زمان ردیف های دستگاه‌ موسیقی مکتب اصفهان را از ابراهیم آقاباشی به شایستگی فرا گرفت. بنا به آنچه استاد جلال الدین همایی در کتاب هنر و هنرمندان آورده است: “عبدالرحیم اصفهانی خاتم موسیقیدانان ایران بود، آوازش در ملاحت و رسایی و گیرایی از مواهب آسمانی شمرده می‌شد و موسیقی شرقی را هیچ‌کس بهتر از او نمی‌دانست و از آنجا که اشعار بسیاری از شاعران بزرگ ایران را از حفظ داشت، این محفوظات موجب شده بود تا اشعار را مناسب با دستگاه‌ها و گوشه‌ها در فضایی مطلوب تلفیق نماید.” نغمه‌های متعدد موسیقی ایران در بیش از هشتاد سال پیش که یادگاری از تاریخ موسیقی ایران و اصفهان می باشد، موید این حقیقت است که سید عبدالرحیم اصفهانی همراه با خداوندگار نی، استاد نایب اسدالله اصفهانی قطعاتی بسیار در محافل آن زمان اجرا کرده و به نسل ما انتقال داده است. هنرمند وارسته که دوران سلطنت رضا شاه را نیز درک کرده بود، شوربختانه واپسین سالهای عمر را در تنگدستی و درماندگی سپری نمود تا سرانجام در روز جمعه 26 دی ماه سال ۱۳۱۴ خورشیدی در زادگاهش اصفهان شمع وجودش خاموش شد و در تخت پولاد به خاک سپرده شد. هفتاد سال پس از درگذشت این استاد موسیقی، در سی ام دی ماه سال 1384 دوستدارانش در انجمن اصفهان پژوهان و سازمان میراث فرهنگی، آئین بزرگداشتی را در انزوا و غربت به یادبودش برگزار کردند.

نویسنده: : عباس مهری اردستانی

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: مضراب , هنرمند