استاد احمد توجه، نوازنده

زاده عراق عجم در یازدهم خرداد ماه سال 1332 خورشیدی، استاد
احمد توجه است؛ در شهری که در گذشته سلطان آباد نام داشت و اکنون به اراک مشهور می
باشد، ؛ همو که همشهریِ استاد فقید، عیسی بهادری بنیانگذار هنرستان هنرهای زیبای
اصفهان، که نصف جهان را پایگاه هنر ایران می دانست می باشد. استاد احمد توجه که شهرِ
گنبدهای فیروزه ای از سال 1354 او را به دامادی خویش پذیرفته، همچون دیگرانی که در
این شهر بالیده اند بر این باور است که تنها اصفهان است که می تواند تمامی
استعدادها و شایستگی ها را در خویش گردآوری کند، بپروراند و رزم نامه ای باشکوه
بیافریند. احمد توجه از همان اوان کودکی رابطه خود را با هنر آغاز کرد، همان هنگام
که پدر و مادر هنرمندش پی به استعدادهایش بردند و در نخستین گام، مشقِ خوشنویسی را
به او توصیه کردند. اما این پایان ماجرا نبود زیرا هر روز، غلیانِ استعداد در قهرمان
قصه ما موجب بروز توانایی و نبوغ بیشتر می شد بدین ترتیب که وقتی مادرش به برنامه
گل‌های جاویدان گوش می سپرد، احمد توجه به قدری از صدای ویولن استاد روح الله خالقی
و اساتید دیگر به شوق می آمد که خیلی زود شیفته آواز تاج اصفهانی و غلامحسین بنان گشت
و ترانه های آنان را با شور و اشتیاق بازخوانی می کرد. همه این رویدادها نقشه راهی
را برای وی هموار کرد تا در کلاس پنجم دبستان، نخستین آهنگ خود را برای مدرسه
بسازد و بعدها پرتو این شایستگی ها، انگیزه ای برای آموختن ویولون در وی ایجاد
کند. در آن هنگام آموزشگاهی در اراک جهت فراگیری ویلون وجود نداشت؛ با این وجود
چون پدر با استاد محمد تقی بیات یکی از شاگردان ابوالحسن صبا زمینه آشنائی داشت، پسر
را به مکتب او رهنمون کرد تا ردیف‌های مکتب صبا را بیاموزد. به سال ۱۳۴۹ آن زمان
که استاد توجه 17 ساله شده بود، آموختن ویولون را با کوشش بسیار پی گرفت و پس از
درگذشت استاد بیات رهسپار مکتب استاد شادروان مهدی برکشیلی شد تا از خرمن دانش و
هنر او خوشه چینی کند. در سال 1361 استاد احمد توجه به اقتضای شغلی از اراک به
اصفهان، زادگاه همسرش نقل مکان کرد. وی که خط و خوشنویسی و تذهیب را از سال 1354
در اصفهان آغاز کرده بود ، نزد اساتید فن، تداوم در تکامل این هنرها را با تلاش بی
وقفه پی گرفت تا آنکه خود استادی چیره دست گشت. خوشبختانه در آن زمان زنده یاد استاد
فرامرز پایور رابطه نزدیکی با هنرستان موسیقی اصفهان داشت بنابراین از استاد توجه برای
تدریس، دعوت به همکاری در هنرستان موسیقی کرد؛ اما این مهم دیری نپائید و با تعطیلی
هنرستان موسیقی، استاد توجه به نواختن و آموزش در ارکستر رادیو اصفهان و ارکستر
سروش با همکاری حوزه هنری روی آورد. استاد احمد توجه بر این باور است وقتی شاعر با
موسیقی دان یک دل باشد و این دل‌ها با یکدیگر کوک شوند، اتفاقی واقعی روی می دهد و
هنر تراوش خواهد کرد و ساز و شعر به نیکی نواخته و اجرا خواهند شد. همچنین ایشان
بر این اعتقاد است که ویولن در همه حالات انسان چه شادی و چه غم، مُسکنی بسیار نیرومند
است و می‌توان با نواختن یا شنیدن آن خود را تسکین داد و به آرامش رسید؛ مثلاً در
شب افشاری، در غروب ابوعطا و در روز ماهور نواخت تا راه گشای اندوه
درونی انسان باشد. استاد احمد توجه که گمان دارد از روز الست، سرشت وی با ویولون
آمیخته شده، بر این باور است که آینده موسیقی ایران به سلیقه جوانان بستگی دارد از
این رو آنان باید نگرش خود را به موسیقی ایرانی برطرف کنند و با آن آشتی نمایند تا
موسیقی نیاکان ما حفظ و تداوم یابد.

نویسنده: : عباس مهری اردستانی

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: استاد احمد توجه , مضراب