عبدالوهاب شهیدی، وارث نسل طلایی

به قلم عباس مهری اردستانی،

او که فرزند میرزا حسن صدرالاسلام، روحانی عالیقدر شهر بود، در همان اوان کودکی به تشویق پدر، مثنوی آواز را فرا گرفت تا اشعار ادبیاتِ آکنده از دُر پارسی را با نوایی دلنشین، ترانه سازی کند. با این وجود سایه سار پُر مهر پدر بزودی از زندگیش رخت بر بست و به دیار باقی شتافت تا عبدالوهاب نوجوان را در غم از دست دادنش به سوگ نشاند.

در کوران دومین جنگ جهانی عبدالوهاب شهیدی به فعالیت هنری روی آورد و با بازی در تئاتر صدای رسایش را به دیگران تفهیم کرد. پس از آن و همزمان به آموختن ساز سنتور پرداخت اما چندی بعد ساز عرفانی عود را برای نواختن همیشگی برگزید تا سنگ صبور لحظه‌های تنهایی اش باشد.

ورود به عرصه هنر موجب شد تا هر روز که از عمر عبدالوهاب جوان سپری میگشت، شوق به آموختن در وی غلیان کند، از این رو به منظور آموزش بهتر و شایسته در خوانندگی، زانوی تلمذ به خدمت استاد اسماعیل مهرتاش بُرد تا سالیان متمادی از فیوضات وی بهره‌ها بَرد. سرانجام این آموختن‌ها و نغمه سرایی‌های پیوسته، به بار نشست و در سال 1339 به همکاری با رادیو ایران فراخوانده شد که این همکاری تا نیمه نخست سال 1357 ادامه یافت.

عبدالوهاب شهیدی اگرچه در عنفوان جوانی بخاطر ساری و جاری بودن مکتب آواز تاج اصفهانی و ادیب خوانساری در زمره علاقمندان و رهروان آنان بود، اما به توصیه استاد اسماعیل مهرتاش بتدریج خود صاحب سبکی منحصر به فرد شد و به همراه حسین قوامی و ایرج خواجه امیری برنامه‌های متنوع و دل انگیزی را در رادیو اجرا کردند که بعدها جزو جاودانه‌های موسیقی ایران شد.

در تابستان ۱۳۹۸ استاد عبدالوهاب شهیدی بر اثر کهولت سن، ضعف شدید جسمانی، کم خونی، شکستگی استخوان لگن و نارسایی قلبی به مدت طولانی در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستانی در تهران بستری بود که خوشبختانه بهبود یافت و به خانه بازگشت. با این وجود هنرمند پرآوازه ایران سرانجام در تاریخ بیستم اردیبشهت سال 1400 روی در نقاب خاک کشید. روانش همواره شاد.

نویسنده: عباس مهری اردستانی

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: پدر، مثنوی آواز , عبدالوهاب شهیدی , مضزاب , میرزا حسن صدرالاسلام، روحانی عالیقدر