روی دیگر راهپیمایی اربعین

بدون تردید راهپیمایی اربعین بزرگ ترین تجمع انسانی در طول تاریخ و دنیای معاصر است. این امتیاز را مذهب شیعه دارد. مذهبی که بزرگ ترین سرمایه ی آن امام حسین علیه السلام است. امام حسینی که خونش و گلوی بریده و مظلومیتش سرمایه ساز است و راهپیمایی اربعین یکی از بزرگ ترین سرمایه هایی است که امام حسین علیه السلام به پیروان خویش و همه ي آزاد گان دنیا ارزانی داشته است. راهپیمایی چندین میلیونی اربعین از ابعاد مختلف قابل بررسی و تحلیل است‌ یک بعد آن همان جضور شورآفرین مردمی است که به عشق امام حسین علیه السلام خانه‌ و کاشانه خود را برای مدتی رها می کنند و در این همایش بزرگ انسانی شرکت می کنند. یک بعد آن مهمان نوازی مردم عراق در موکب هاست که فکر نکنم در جهان نظیری برایش یافت شود. بدون تردید لحظه به لحظه این حضور پرشکوه و حماسی در فضای رسانه ای و در قاب فیلم و عکس پیام های بزرگی دارد که اگر بایکوت رسانه ای جهان سلطه نبود می توانست توجه همه ی جهانیان را به خود جلب کند. اما آنچه نگارنده در این نوشتار می خواهد به آن اشاره کند روی دیگر این حماسه ی بزرگ انسانی است که معمولا نه در قاب فیلم و عکس می گنجد و نه در قاب گزارش. آن هم سختی ها و مشکلاتی است که این راهپیمایی به طور طبیعی به دنبال دارد که به بخشی از آن ها اشاره می کنم. این ایام که اربعین در تابستان است هوای عراق خصوصا نجف و کربلا بسیار گرم است. تنها کسانی می توانند شدت و سوزش گرمای عراق را در ایام راهپیمایی درک کنند که مسیر نجف کربلا را با پای پیاده طی کنند. در این گرمای طاقت فرسا مرد، زن، پیر و جوان و نوجوان و کودک و حتی نوزاد حضور دارند. شدت تاثیر این گرما که امان را از همه می گیرد زمانی بیشتر روشن می شود که خیلی از این مسافران اربعین برای اولین بار است که چنین گرمایی را تجربه می کنند. کسانی که دمای هوای تابستان آن ها گاه با زمستان استان نجف و گرمای آن برابری می کند. خانم هایی که روسری و مقنعه پوشیده اند و گاه کالسکه فرزندشان را نیز به دست دارند و به پیش می روند. خستگی جسمی که در این مسیر ۸۰ کیلومتری به انسان دست می دهد تنها برای کسانی قابل درک است که این مسیر را ساعت ها پیاده رفته باشند. پاهایی که از شدت درد متورم می شود. کف پاها و انگشتانی که تاول می زند و نای راه رفتن را از افراد می گیرد. عضله هایی که می گیرد و اجازه ادامه راه را نمی دهد. پاهایی که از شدت گرما له می شوند و راه رفتن را غیر ممکن می سازند. همه ی کسانی که در این راهپیمایی شرکت می کنند می دانند که ظهرها که وقت استراحت می شود و گرما امان را از همه می برد چگونه همه به موکب ها پناه می آورند؛ ولی از انبوه جمعیت جایی برای کسی پیدا نمی شود. صحنه هایی عجیب است. آن موقع که در هر موکبی به معنای واقعی جای سوزن انداختن هم نیست. با هزار دردسر اگر موکبی را پیدا کردی تا در نقطه ی کوچکی از از آن دقایقی را استراحت کنی متوجه می شوی که هوای داخل موکب دست کمی از هوای بیرون ندارد جز اینکه از تیررس مستقیم نور خورشید که مثل پتک خود را بر سرت می کوبد رهایی می یابی. هر چند در این موکب ها کم و بیش کولرهای آبی نیز وجود دارد؛ ولی شدت گرمای مسیر نجف و کربلا بسیار فراتر از آن است که فرصت استراحتی بی دغدغه را به تو بدهد. همین مشکل را در شب ها نیز می توانی با تمام وجودت درک کنی آنگاه که خسته و کوفته ده ها کیلومتر مسیر را طی کرده ای و شب نیازمند یک استراحت درست و حسابی هستی، به هر موکبی که سر می زنی می بینی که افراد سر در سر هم گذاشته اند و آن چنان انبوه آرمیده اند که خودت خجالت می کشی قدم در میان آن ها بگذاری و جایی برای خوابیدنت پیدا کنی. همه ي این‌مشکلات در حالی است که قدم به قدم‌موکب وجود دارد و در مناطق مسکونی، خانواده ها نیز زائرین را برای استراحت به منزل خویش دعوت می کنند. آنگاه که در اوج این گرما و درحالی که داری پیاده مسیر را طی می کنی در ازدحام جمعیت یکی از همراهان را گم‌می کنی و مجبور هستی مدت ها مسیر را سرگردان بروی و بیایی تا سرانجام‌گمشده ات را پیدا کنی، که این خود داستان هر روزه ی عده ای از مسافران اربعین است

نویسنده: نصرالله شفیعی

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: اربعین , دکتر نصرالله شفیعی , راهپیمایی اربعین , کربلا