آیا عرضه طلا توسط بانک مرکزی به معنای طلاپاشی است؟

در نتیجه ذخائر را در چارچوبی هدف‌مند(مثل خطوط اعتباری) با نرخ های مشخص و چندگانه، بسته به نوع مصرف اعتبارات تزریق می‌کرد که البته این هم در شرایط فعلی، یعنی در فقدان ذخائر مازاد، اثربخشی و کارایی قابل توجهی ندارد.

از طرفی در اقتصادی که در همین دو سال اخیر با فشارهای سنگین هزینه‌ای (حذف دفعی ارز ترجیحی، جهش بیش از دوبرابری نرخ ارز در 6 ماه، رشد قیمت جهانی کامودیتی ها، انقباض پولی بانک مرکزی از چند کانال مختلف) روبرو شده است، انقباض جدید با فروش دارایی های خارجی باعث تشدید سیگنال های رکودی فعلی می‌شود و در فقدان ذخائر مازاد بانکی باعث تشدید اضافه برداشت خواهد شد.

اگر هدف بانک مرکزی کاهش قیمت سکه است که بدیهی است در شرایط «عدم ثبات لنگر ارزی انتظارات و در نتیجه عطش روز‌افزون عاملان اقتصادی برای ذخیره ارزش» میسر نمی‌شود.

اگر هدف بانک مرکزی از عرضه طلا، پاسخ به تقاضای ذخیره ارزش صاحبان نقدینگی(مصون سازی آن ها از تورم) است که خب بدیهی است چنین سیاستی در غیاب ابزارهای حکمرانی پولی و مالی(مثل CGT) به معنای تقویت جایگاه جایگزین‌های پول ملی و تضعیف بیشتر ریال(ریال و ابزارهای مالی متصل به آن مثل اوراق بدهی) است، یعنی سیاست‌گذار پولی، عملا در مقام تبدیل هرچه بیشتر پول ملی به سیب زمینی داغ(به اصطلاح پولی!) ظاهر شده است که بعید است در جای دیگری از دنیا بتوان چنین سیاستی با چنین هدفی را یافت.

اینکه اتخاذ چنین سیاستی بدون هدف یا با اهداف محقق نشدنی را طلاپاشی بنامیم یا نه، مساله نگارشی است، اصل ماجرا واقعا از حیث اقتصادی قابل تایید و درک نیست. اینکه بانک های مرکزی دنیا در حال کاهش سهم دلار و متعاقبا انباشت طلا در سبد دارایی های خارجی خود هستند هم حاوی پیام های متعددی است که بعدها به شرط حیات بدان می پردازیم انشاالله.

نویسنده: محمد طاهر رحیمی

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: بانک مرکزی , طلاپاشی