یک لقمه نان و 8 نکته

نکته اول:

ما سالها نانوایی داشتیم. حتی اگر یک گونی آرد فروخته می‌شد، مسولان مثل آب خوردن متوجه می‌شدند. چطور؟ چون مامور نظارت (تصادفی) می‌آمد.

ما سهمیه مشخص داشتیم و هر روز باید مثلا 15 گونی آرد نان می پختیم. 28 روز پخت داشتیم. یعنی 420 گونی آرد. روز شانزدهم 195 گونی آرد باید در نانوایی می داشتیم. تازه بدون کارتخوان و با نظارت غیرهوشمند!

نکته دوم:

ساعت کار نانوایی دقیقا مشخص بود. یعنی مثلا از ساعت 16 تا 20:30 دقیقه باید پخت می‌کردیم. لذا مردم اگر می‌آمدند و نان نداشتیم، زنگ می‌زدند. فردا مامور می‌آمد که چرا پخت نداشتید.

نکته سوم:

اگر نانوا آرام بپزد یا وسط این زمان، نان نپزد نانوایی بسیار شلوغ می‌شود. صدای مردم در می‌آید. لذا نانوا نمی‌تواند زیرآبی برود.

نکته چهارم:

الان در هر نانوایی دستگاه کارتخوان جلوی چشم مردم است. اگر نانوا بخواهد استفاده دیگری از کارتخوان بکند جلوی چشم مردم است  و به راحتی قابل گزارش دادن است. اگر کسی چنین کاری بکند، با یک تماس تلفنی به راحتی پشیمان می‌شود.

نکته پنجم:

نانواها خودِ مردم‌اند. جزء حلال خورترین مردم‌اند. این تهمت هایی که به نانواها زده می‌شود دروغ محض است.

نکته ششم:

به خاطر یک پارچه قیصریه را به آتش نباید کشید.  اگر فرضا دو تا نانوایی تخلف کردند، قابل شناسایی‌اند. دلیلی ندارد به این دلیل نان را برای 90 میلیون نفر گران کنیم تا چند نفر خلاف نکنند. یک نانوا نهایتا بتواند یک گونی آرد بیشتر بگیرد و بفروشد! الان مساله مملکت این است یا به قول دوستان چند میلیون تن آرد گم می‌شود؟!

نکته هفتم:

هزینه گران شدن نان، درجامعه چقدر است؟ تورم ناشی از گران شدن نان و بنزین و گاز و برق و … چقدر است؟ ایا به بهای له شدن عده‌ای زیر چرخ های لیبرالیسم فساد نیست؟

نکته هشتم:

اقتصاد دستوری یعنی دولت با سیاستهای انقباضی به نانواها که جزء شریف ترین تولیدکنندگان‌اند کمک نکند و تسهیلات ندهد. اقتصاد دستوری یعنی سرمایه دارن و مافیای انحصارگر بتوانند دستور دهند و بازار را به هر سمتی می خواهند هدایت کنند. اما دولت حق ندارد برای دفاع از مظلومین و محرومین و مردم جلوی آنها بایستد.

نویسنده: حسن عباسیفر

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: آرد و نان , نانوایی