حجاب زنان در ایران باستان

حیا و عفافی که عامل مهمی در پذیرش حکم شرعی «حجاب» بعد از ورود اسلام به ایران بود. در ميان اقوام و تمدن های عهد‌ باستان‌، پوشش زن ايرانی در مقايسه با پوشش تمدن های ديگر کامل تر است. از اين رو، در هـيچ کتيبه ای نمي توان زن ايرانی را‌ با سر برهنه مشاهده کرد‌.

در‌ تمامی مواردی کـه از زنان در شاهنامه نام برده شده، سخن از پوشیدگی، اصالت، پاکی، راستی و نمونه کامل زنـانگی آنان است‌. مـجسمه ها و نـقش های برجسته و تصاویری که از دوره های مختلف ایران قبل از‌ اسلام برجا مانده، همه نـشان مـی دهد که هم پوشاک مردان و هم پوشاک زنان‌ بلند و گشاد است.

در ایران باستان‌ تمام‌ زنان سرپوشی بر سـر داشـتند و این همان روسری یا حجابی است کـه زنـان زرتشـتی حـتی امروز هـم بـرای رفتن به آتشکده‌ از‌ آن استفاده می نمایند.

تن پوش های ایرانیان، از جمله پوشش زنان به گونه ای بـوده است که تمام اندام های تن را فرا گرفته و در آن رعایت ادب، وقار و متانت اخلاقی به چـشم‌ می خورد. پیش از ورود اسلام به ایران، حجاب فقط در اختیار زنان طبقۀ اشراف همچنین از نمادهای آنان بود اما بعد از ورود اسلام به کشور ما، دیگر محدود به یک طبقۀ خاص نشد و عمومیت یافت.

شاید بارها تصاویر کتبیه‌های باستانی عهد هخامنشیان در رسانه‌ها به چشم شما خورده باشد اما این دیوارنگاره‌ها نباید این تصور اشتباه را برای شما پدید آورد که حجاب فقط محدود به دورۀ پارسیان بوده است اما بررسی اسناد تاریخی نشان ‌می‌دهد که زنان ایرانی در هر چهار سلسلۀ باستانی (مادها، هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان) حجاب بسیار پوشیده‌ای داشته‌اند به خصوص طبقۀ اشراف که هزگر بدون رعایت پوشش عرفی آن زمان در اجتماع حاضر نمی‌شدند.

مقید بودن به حجاب تا حدی در ایران باستان اهمیت داشته است که شرق‌شناسی مانند ویل‌دورانت را نیز برآن می‌سازد که بخشی از نوشته‌های تاریخی خود را به این موضوع اختصاص دهد. ویل دورانت و همسرش آریل دورانت نویسندۀ کتاب معروف «تاریخ‌تمدن» هستند که طی یازده جلد منتشر شده است، وی در جلد نخست این کتاب که «مشرق زمین، گاهواره تمدن» نام دارد، مطالب مهمی با دیدگاهی غالباً تحلیلی دربارۀ فرهنگ، تمدن، هنر، معماری و شاهان ایرانی نوشته است.

این شرق‌شناس معروف در بخشی از کتاب خود دربارۀ پوشش زنان ایران باستان چنین می‌نویسد:«زنان طبقات بالای اجتماع جرأت آن را نداشتند که جز در تخت روان روپوش‌دار از خانه بیرون بیایند و هرگز به آنان اجازه داده نمی‌شد که آشکارا با مردان رفت و آمد کنند و زنان شوهردار حق نداشتند هیچ مردی را – ولو پدر یا برادرشان باشد – ببینند.

در نقش‌هایی که از ایران باستان بر جای مانده است، هیچ صورت زنی دیده نمی‌شود و نامی از ایشان به نظر نمی‌رسد.» حال یک سؤال از باستان گرایان افراطی وجود دارد: شما که این همه طبل باستان گرایی را به صدا در می آورید و سنگ آن را به سینه می زنید چرا در عفاف و حجاب زنان، حیا و پوشش وزین زنان قبل از اسلام را الگوی خود قرار نمی دهید؟ نه تنها اعتقادی به این پوشش وزین ندارید بلکه در جهت برهنگی تبلیغ هم می کنید. همه ی این شواهد نشان می دهد که مشکل شما نه فرهنگ ایرانی است ونه حقوق زنان، مشکل شما غربزدگی است که به سان خوره به جانتان افتاده است.

نویسنده: : نصرالله شفیعی

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: تمدن های عهد باستان , حجاب , زنان باستان