آسیب های پشت دیوار اصفهان

مُهر صلاحیت این خانه ها هیچوقت از طرف سازمان یا ارگان خاصی زده نشده و همین باعث می شود که لغت امنیت برایشان خالی از معنا باشد.

بنگاه دار، اول، اعتماد نمی کند. کمی که می گذرد می گوید:« یک خوابه می خواهی یا چند خوابه؟ یک ساعته 300هزار تومان تا میره بالا تا دو میلیون و گاهی سه میلیون.» بسته به اینکه لوکس و مجهز باشند یا معمولی و عادی، قیمت هایشان هم فرق می کند.

یک شبه ها البته به صرفه ترند. یک مشاور املاکی در منطقه بالای شهر اصفهان، همینطور که از ویژگی های منحصر به فرد خانه می گوید؛ دفترچه قطورش را هم ورق می زند؛ آن وقت است که فهرستی بلند بالا از سوییت هایی جلوی چشمانت رژه می رود که تنها برای چند ساعت اجاره داده می شوند.

قیمت هایشان هم گاهی بر حسب توافق دو طرف است و گاهی مشخص و واضح توی دفترچه ثبت شده است؛ بسته به امکانات و مجهز بودنشان عددها فرق می کند. لاکچری ها اما برخلاف این قوانین، مشخصات مربوط به خودشان را دارند و اکثراً توافقی هستند.

بنگاه دار سعی می کند لیست گران ترها را بگذارد در نوبت بعدی تا به قول خودش مشتری ها را از دست ندهد. ارزان ترها امکانات کمتری هم دارند؛ با آپشن های انگشت شمار و معمولاً آپارتمان های ساده ای هستند که نرخ هایشان برای یکی دو ساعت بین 500 تا دو میلیون رقم می خورد.

خانه های لوکس اما با امکاناتی همچون استخر و جکوزی و امکانات فوق العاده که رقیبی ندارند و قیمت هایشان هم همه رقبای دیگر را کنار می زند و از پله های صعود بالا رفته اند.

از حدود هفت سال پیش که زمزمه مخالفت با این خانه ها از طریق مسئولان آغاز شد، برخی اما رای مثبت به آن دادند و اعلام کردند اگر با رعایت موازین باشد اشکالی ندارد. توجیه آنها این بود که به هر حال در کلان شهرها به علت مهاجرت و کسانی که برای کار می آیند ممکن است نیازمند جای خواب یا استراحت باشند و این خانه ها می تواند در کنار خوابگاه ها و مسافرخانه ها مکانی با قیمت مناسبتری باشد اما پستوی این خانه ها بعد از چندی، چندان امن نماند و رعایت موازین شرعی و قانونی در آنها به حاشیه رفت.

اماکنی که لیست و آدرس هایشان در کتابچه ای مخصوص و کنج صندوقچه های بنگاه داران و مشاوران املاک یا در پستوی فضای مجازی نگهداری می شود و هیچ نظارتی بر آنها نیست.

گفته می شود که در این خانه های یک ساعته انواع و اقسام آسیب ها در انتظار افراد است، از قتل و خفت گیری گرفته تا توزیع مواد مخدر و ….؛ اتفاقاتی که در پس نبود نظارت ها می افتد، به این دلیل که این خانه ها نه پانسیون است و نه مسافرخانه و در اکثر موارد هم نه پروانه کسب دارند و نه از اداره اماکن یا سازمان گردشگری مجوز خاصی گرفته اند.

اما موضوع جالب این است که حضور در این خانه ها هم چندان سخت نیست، بنگاه دار که اطمینان کند، بدون هیچ قید و بندی از کارت شناسایی یا مدرکی که ملاک دوستی یا فامیلی باشد اجاره داده می شود؛ برای صاحبخانه هم مهم نیست این خانه ها به چه منظوری اجاره می شود؛ هر چند نیت ها مختلف است و با فرهنگ و عرف جامعه چندان همخوانی ندارد و می تواند برای موضوعاتی سالم مثل کار و درس باشد یا دورهمی های ناسالم.

گرچه چندی پیش رئیس اتحادیه صنف مشاوران املاک اصفهان این اطمینان را به شهروندان داد که تاکنون گزارشی در این زمینه نبوده است.

دی ماه سال گذشته بود که نایب رئیس اتحادیه مشاوران املاک به صراحت اعلام کرد:اجاره ساعتی و روزانه این خانه ها ممنوع و انجام آن تخلف است و تعریفی برای اجاره ساعتی اصلاً وجود ندارد.

اما با وجود اینکه داوود بیگی نژاد اعلام کرد: تنها خانه‌هایی برای اجاره روزانه مجاز هستند که زیر نظر قوانین هتل‌داری و بوم‌گردی و حائز شرایط استاندارد تعریف شده در آن صنف باشند با این وجود و بر اساس مستندات غیر رسمی این خانه ها همچنان به شکل نامحسوس و پنهان و به دور از چشم سازمان های بازرسی اجاره داده می شوند.

نویسنده: : دریا قدرتی پور

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: خانه های ساعتی , دیوار