سینما در سی نما

به گزارش عصر اصفهان، محمد بزرگ/انگل فیلمی در ظاهر خوش ریخت ، به روز و با طرح داستانی در قالب شگفت انگیز ، مفرح که منتج به سینمایی از جنس سرگرمی می شود اما در باطن به خود به فیلمی حیله نما ، همراه با لحن استعاره ای اگزوتیک بدل میشود.

این ویژگی از فیلم است که آن را بین مخاطبانش ارتجاعی می نمایاند ( برخی فیلم را دوست داشتند و برخی از منتقدان درون مایه فیلم را به نفع سرمایه داری می دانستند از این جهت فیلم را رد می کردند ) چیزی که در ظاهر داستان عیان است و آن را مشابه با فیکشنهای امریکایی به خصوص از نوع تارانتینویی اش میگرداند ( اشاره به کوئنتین تارانتینو فیلم ساز آمریکایی که فیلم های معروفی چون داستان های عامه پسند و جانگو آزاد شدا را در کارنامه هنری خود دارد ) روایتی هیستریک که به روابط علت و معلولی تنه ایی میزند وطعنه ایی به مخاطب خاص که چرا نام فیلم را چنین نهاده است ؟ (اشاره به انتهای فیلم و بیرون امدن همسر خدمت کار سابق از زیر زمین و درگیری در منزل آقای پارک) که با توجه به مقدمه و میانه فیلم مخاطب انتظار چنین موخره ای را نمی تواند در ذهن متبادر کند ، شاید هدف بونگ جون هو از مهیا کردن صحنه شریر و مهوع فیلم در نقظه اوج و باز نمایی آن در به شکل سرخپوست درآوردن راننده به دستور آقای پارک به مژده اضافه کاری چنین بر میآید که اثر را واجد یادآوری تاریخ سرخ پوستان در مواجهه با آمریکایی ها در دوران ” تیودور روزولت ” بگرداند ( در آن دوران کشتار و جنایات وحشتناک اروپاییان ساکن شده در امریکا بر سرخپوستان شروع شد ، سرخپوستانی که در بردگی اروپاییان به آنها کاشت ذرت و کدو را به آنان آموخته بودند و به آنها یاد داده بودند خود را بشویند و بدن را از کثافت و پلیدی و بوی زننده پاک کنند حالا از سوی ساکنان جدید امریکا انگل نامیده شدند ) با اندک مداقه ایی در باب چنین عملی فاجر انتخاب کارگردان به هیچ وجه مناسب و همسو با طبقه محروم فیلم پیش نمی رود . بونگ جون هو هم گویی با شعار امپریالیستی خود کنار خانواده آقای پارک می ایستد و خانواده ای از طبقه محروم فیلمش را انگل می نامد !! همانطور که چادر آمریکایی نماد استحکام و بازنمودی از پایداری است، سنگ بنایی را برتاکید برتری امریکاییها نسبت به سایرین بر فیلم میگذارد و کارگردان در نماهای استرین شات (( پله های طولانی وزیاد فیلم که پدر و فرزندانش از آن پایین می آیند که در چند نما در زوایای مختلف نشان داده می شود )) نظام طبقاتی را بطور انظمامی به تصویر می کشد اما با این تفاوت که نه تنها نابسندگی کارگردان برای خانواده محروم و نمایش آنها به مثابه افرادی زالو صفت و طماع است چیز دیگری از این نوع طبقه باقی نمیگذارد و در پایان بندی فیلم رویای پسر جوان را رسیدن به خانه مجلل آقای پارک میداند گرچه برای آزاد کردن پدر خود به چنین فکری سیر میکند اما همچنان در ادامه تفکرات سترونی ای است که احترامات انسانی را همچون همان ادرار کردن فرد ناشناس در مقابل دیدگانشان در حالی غذا تناول میکنند می آزارد اینجا هم امتزاجی از سایر روادید ذکر شده کرامات طبقه پایین هر جامعه ایی را مورد تخطئه قرارمی دهد فیلم ملهم از فیلم ویریدینیا ” ساخته لوییس بونویل است گرچه آنجا صاحب خانه خود گدایانی که نمادی از طبقات محروم را به خانه دعوت میکند ….و در اینجا ساکنین زیرزمین خود با نقشه قصد وارد شدن به حریم خصوصی خانواده آقای پارک را دارند بهر حال اسکار بهترین فیلم آکادمی در دستان بونگ جون هو است و اینکه آیا این فیلم ارزش کسب این جوایز را داشته یا خیر مارا با توجه به نظر منتقدین و مردم کماکان به همان نظرات ارتجاعی خواهد رساند بهر حال این فیلم پر طمطراق و بسیار پر حواشی بود بهر حال کسب جوایر برای فیلم موفقیتی برای یک فیلم آسیایی به شما می رود .

نویسنده: محمد بزرگ

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: بازیگران , سینما در سی نما , محمد بزرگ , یادداشت