برای منوچهر خجسته

پنجاه و هفت سال پیش یکی از دانش آموزان منوچهرخجسته در دهاقان بودم چون دور از وطن بودم دیگر ازاو کسب فیض نکردم و از این بایت خودم را سرزنش می کنم . در آن ایام هیچ محصلی مورد شماتت وی قرار نگرفت . همگی به اندازه فهم و درک خود بهره کافی را بردند .

همنشینی دوستانه و کسب فیض علمی و معنوی از او ، هنوز مجال نداده است تا بتوانم قلم را به گویایی درباره او بگردانم و بهتر بگویم در غم دوری او بگریانم و چون دوری از وطن هستم از میان نامه ها نامه ای با تصویری از چهره محجوب و محبوب او را تقدیم می دارم . چنانچه فراغتی داشته باشم به دیدارش خواهم آمد .عمر مفید او در راه جمع و تدوین فرهنگ ملی و عامه مردم ایران به خصوص در دهاقان سپری شد و این در نتیجه عشق مفرط او به مردم و آداب و سنن مملکت خود بود . روزی که دشمنی ها بدل به دوستی ها شود ، و رحمت جای شدت را بگیرد و عشق بر کینه و بغض غالب شود . نشانه عشق لایزال و ناپایان یک معلم است که آن روز روز معلم است .

به عقیده بنده : خجسته از جمله اشخاص نادری بود که در کلاس درس استعداد نویسندگی را با شم تاریخ در یک جا جمع می کرده است . هم نویسنده  برجسته و هم مورخ بزرگی است .

منوچهر خجسته، شهریور ماه 1315 ش . در شهرضا و در خانواده ای فرهنگی، مذهبی از پدر و مادری بنام های اسداله خجسته و اقلیما ایزدخواستی ، پای به عرصه زندگی گذاشت.تحصیل دوران ابتدایی و بخشی از متوسطه را در شهرضا و سپس ادامه آن را در دبیرستان پیشه ور اصفهان به اتمام رساند و سپس وارد دانش سرای مقدماتی شد.

وی خدمت سربازی را با درجه ستوانی در نیروهای مسلح (تهران و کردستان) سپری کرد . بدلیل اشتیاق به امور فرهنگی در سال 1337 ش به استخدام اداره آموزش و پرورش شهرستان شهرضا در آمد و در ادامه با عنوان آموزگار به روستاهای  اسفرجان ، حسن آباد و لاریچه اعزام شد.

در سال 1342 با عنوان راهنمای تعلیمات سپاه دانش و مشاور فعال در اداره متبوعه شهرستان شهرضا مشغول به کار شد.

منوچهر خجسته، در28 سالگی با بانو مهرانگیزناجی عقد زناشویی بست که ثمره آن  پنج فرزند (سه دختر و دوپسر) تحصیل کرده است که یکی از فرزندان پزشک و بقیه به شغل پدری مشغول به کارند.

وی در سال 1346 به سمت مدیریت آموزش و پرورش بخش دهاقان منصوب شد. پس از یکسال خدمت در حین اشتغال، به منظور ادامه تحصیل در رشته ادبیات عرب به دانشگاه اصفهان رفت و موفق به اخذ مدرک کارشناسی شد . ایشان علاوه بر ویژگی های مثبت اخلاقی، کارش با دقت و تیز بینی و نکته سنجی  همراه بود و  نقش پررنگی در عرصه مدیریت داشت. وی ریاست دبیرستان فرخی دهاقان را نیز عهده دار بود . دروس عربی را تدریس می نمود در سر کلاس نیز دانش آموزان را با کلمات شیرین و دلگرم کننده تشویق و نصیحت می کرد .

او درطول خدمت نسبت به امور عمرانی بخش  دهاقان جدیت وافر داشت؛ لیکن به واسطه کمبود فضای آموزشی لازم وعدم وجود اعتبارات دولتی، توانست با کمک بخشدار وقت ودرآمدی که بابت اجاره چرای صحرا های دهاقان «توسط مرحوم حاج عبدالرسول یزدانی که خدایش بیامرزاد» به دست می آمد به احداث یک باب نهاد آموزشی در کنار کلانتری شهر به پردازد . مقدمات کار به خیر و نیکی شروع شدو این پیشرفت در کنار بلوارانقلاب ادامه یافت .

سال 1404ش یکصدومین سالگرد آموزش و پرورش شهرستان دهاقان است . رؤسای آموزش و پرورش دهاقان و آموزگاران جایشان خالی است .

منوچهر خجسته با سیزده سال سابقه معلمی و هشت سال مدیریت در دهاقان با شروع  سال 1357 از فعالیت در آموزش و پرورش کناره گیری کرد ودر صنعت قالی مشغول به کار شد .تجلیل و سپاس داشت از مقام برجسته معلم بویژه در  کهنسالی(88سالگی) یک وظیفه اخلاقی است .

نویسنده: حکمت اله زمانی

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: منوچهر خجسته