نگاهی به فیلم «جهان با ساز من برقص»

به گزارش عصر اصفهان، داستان فیلم : دوستان جهانگیر برای آخرین تولد او دورهم جمع شده‌اند. این موقعیت موجب می‌شود آن‌ها درباره زندگی و خودشان فکر کن

جهان با من برقص اولین فیلمی ای است که سروش صحت به‌عنوان کارگردان در سینما می‌سازد و در جشنواره سی و هفتم سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی را برای این فیلم کسب می‌کند.

تبحر صحت درزمینهٔ نویسندگی و سابقه طولانی او در تلویزیون و همچنین به‌عنوان بازیگر در سینما بر همگان آشکار است و در سال‌های اخیر به‌عنوان کارگردان، سریال‌هایی را برای تلویزیون آماده کرده است که به شناخت هر چه بیشتر ما از سروش صحت کمک می‌کند تا بیشتر بتوانیم به جهان فیلم‌ساز نزدیک شویم و درباره نحوه بیان او غر کنیم.

در سریال‌های تلویزیونی که صحت در مقام کارگردان ارائه داده است نکاتی به چشم می‌خورد که با توجه به مدیوم در نظر گرفته‌شده بسیار خلاقانه به شمار می‌رود، ایجاد کردن کارکترهای تیپیکال که در نوع خود بدیع و منحصربه‌فرد هستند به استهزاء کشاندن کلیشه‌های مرسوم در جامعه، خلق موقعیت‌های کمیک، امتزاج سورئال و طنز به‌واسطه موسیقی شگرد صحت و رمز موفقیت او در تلویزیون است سریال لیسانسه‌ها و فوق لیسانسه‌ها سرشار از آیتم‌های ذکرشده است.

این بار سروش صحت مفهومی بنام مرگ را انتخاب نموده تا با خورده روایت‌ها از آدم‌هایی با خصوصیات اخلاقی متفاوت که آینه جامعه امروز هستند در موقعیت‌های کمدی و همچنین سورئال که دربارش صحبت شد به سينما بدل کند شوخی‌های فیلم قابل‌تأمل هستند و به نسبت سایر فیلم‌های اخیر سینما سرپاتر قلمداد می‌شوند.

قصه آدم‌های وابسته به جهان با توجه به حضور بازیگران خوب سینما نمی‌توانند کنش فیلم را بیرونی کنند تا درون‌مایه داستان که همانا مرگ است بهتر عیان شود و نگاه سوبژکیو جهان به اطرافش و حتی موضوع مردنش به‌قدری به مضمون کلی بدل می‌شود که اگر صحنه‌های مفرح بخش و لوکیشن های سبز و خرم فیلم به همراه موسیقی و کارگردانی خلاقانه سروش صحت با فیلم‌برداری کرمانی زاده نبود همانا مخاطب با مفهوم زدگی روبرو می‌شد همچنین نگاه پارادوکسی کال موجود در کلیت فیلم که از نام فیلم شروع می‌شود و به خیلی از صحنه‌ها ختم می‌شود. اینکه چرا همچنین رویکردی را صحت در پیش‌گرفته است می‌شود با حدس و گمان پیش‌بینی نمود مثلاً درصحنه رویای جهان که از فانتزی‌های خوب سینماست که البته این صحنه سورئال یادآور سینما مهرجویی هم می‌شود خواننده تصنیفی را به لهجه شیرین اصفهانی اجرا می‌کند که در آخر به این کلام ختم می‌شود که اگر ورزش کنی زودتر می‌میری، خود جهان بااینکه زندگی سالمی را پشت سر گذاشته باید انتظار مرگ را بکشد و یا اینکه در خیلی از صحنه‌ها الاغی را در پشت سر جهان شاهد هستیم که به جهان خیره شده است گاهی او برای کمک به جهان از بقیه پیشی می‌گیرد.

طویله محلی برای گفتگوهای دو نفره فلسفی انتخاب شده و شوخی هوشمندانه ای که برای وارد شدن در آن باید در بزنن در تضاد با ضرب المثل مگر طویله است که سرت را پایین انداخته و وارد شدی است گویا جهان امروز باید با ساز آدم‌های ناکوکش برقصد و همچنین مرگ در نگاه صحت صرفاً موت دائمی جسم نیست بلکه با توجه به اشارات نقد آمیز او به زندگی در دنیای مجازی آدم‌ها و موضوع تنهایشان دارد نسل امروزی که همه اموراتش، دوستانش حتی بیزنس و شغلش را صفحه و پیجش در دنیای مجازی دنبال می‌کند.

سروش صحت قصد دارد همچنین نسلی را به چالش بکشاند، پارودی فیلم‌ساز با این قضیه از بین رفتن زندگی در دنیای حقیقی آدم‌ها را دلالت بر نوعی مرگ می‌کند که منتج به فراموشی آدم‌ها در دنیای امروز شده است درمجموع نمی‌توان فیلم را دوست نداشت اما به نظر می‌رسد تمهیدات وابسته به فیلم‌نامه می‌تواند سروشکل بهتری پیدا کند که در فیلم‌های بعدی کارگردان منتظرش خواهیم بود.

300

نویسنده: محمد بزرگ

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: جهان با من برقص , سروش صحت , فیلم