ناصر بهروان کیست و خانه مطبوعات کجاست؟

در ابتدای این هفته ناصر بهروان از سوی هیات مدیره خانه مطبوعات استان اصفهان به عنوان مدیر جدید این تشکل معرفی شد. رسم این بود که این انتخاب یا انتصاب را در قاب یک اطلاعیه مطبوعاتی به ایشان تبریک بگوییم. اما اظهار نظر متفاوت دو سه نفر از همکاران رسانه‌ای، نگارنده را برآن داشت تا این موضوع را مرور کنم که مگر ناصر بهروان کیست و خانه مطبوعات کجاست؟

ناصر بهروان را مانند منصور گلناری بیش از بیست و پنج سال است که می‌شناسم. زندگی‌اش خواهی نخواهی با مطبوعات و رسانه گره خورده است. از کارهای فنی و اداری شروع کرده است و تا به امروز رسیده است. سالها با ماکت روزنامه شبانه به چاپخانه های تهران و قم و … رفته و صبح با کیسه های حاوی نشریات چاپ شده برگشته است. ماکت هایی که خودش در کنار طراح و حروف چین، روی کاغذ آبی چیده و با کاغذ پوستی محافظت نموده بود. طول شب را در لیتوگرافی و گراورسازی چرخیده تا فیلم و زینک خراب نشود. بعد تاصبح پای افست و روتاتیو به ماشینچی کمک کرده است. سپس در مراجعت، نشریه را برای موزع ها آماده نموده و آن را به آدرس هایی که قبلا خودش با دقت آماده کرده بود، ارسال نموده است.

حین اشتغال، در همین رشته به تحصیل نیز پرداخت و در کنار همشاگردی های جوان ترش دوره تخصصی روزنامه نگاری و خبرنگاری را گذراند. هفته نامه عهد و پیمان را در آورد و مطالب قابل توجه نوشت و منتشر نمود. اکنون نیز مدیر مسئول روزنامه عصر اصفهان شده است.

بدون مبالغه، بهروان خاک مطبوعات را خورده است. البته وزن این سابقه کاری در این دوره شاید ناشناخته باشد. دوره‌ای که نوشتن با کلمات مرخم در یک واژه پرداز مجازی، ممکن است برای عده‌ای به مثابه بازی نقشی ارضا کننده در موقعیت (لوکیشن) خبرنگاری محسوب ‌شود. طرفه آنکه مخاطب رسانه ها، حالا مدیرانی می‌باشند که اغلب خودشان روزنامه و یا حتی آن نوع متن ها را نمی‌خوانند. بلکه به سبک سلطان صاحب قران مرحوم، هریک به فراخور وسع شان، یک محمد حسن خان اعتمادالسلطنه حضوری یا مجازی (کلیپ و پادکست) نیاز دارند که مطالب را انتخاب کند و برایشان بخواند! لذا با همین مزاج و حسن سلیقه(!) این مدیران روزنامه نگاران درس خوانده و حرفه‌ای را “اصحاب رسانه” لقب داده‌اند و در عین حال تاکید هم دارند که مردم (یعنی فقط مردم؟) باید سواد رسانه داشته باشند!؟

ولی سابقه ناصر بهروان همان چیزی است که برای اداره یک تشکل مطبوعاتی مفید می‌باشد. چون یک تشکل مطبوعاتی کارآمد، مانند خانه مطبوعات خودمان، در این والذاریاتی که قدری از آن را نوشتم و حجم بزرگ تری از آن را ننوشتم، می‌تواند چند قدم کار ما را آسان کند.
خانه مطبوعات کجاست؟ خلاصه اش آنکه خبرنگاران به امید جمع آوری توانایی اعضا، برای حل مشکلاتی که دارند انجمنی را به نام خانه مطبوعات تاسیس کرده‌اند. گرچه در ادامه متولیان فرهنگ و ارشاد، این انجمن را در هویت اصلی خود برنتافته و برایشان خط و نشان تنظیم و تحمیل کرده‌اند. مع الوصف اعضای مربوطه به همین مقدار ساخته اند و هر چهار سال نیز چند نفر را که به کارآمدی و امانت آنها اعتقاد دارند از بین خود به عنوان هیات مدیره انتخاب می‌کنند و رشته کار را بدست آنها می سپارند. می دانیم که اعضای این هیات مدیره نه حقوقی می‌گیرند و نه منفعتی در این کار دارند.

امروز خبرنگاران چند مشکل قابل توجه دارند که عمده آن ناشی از عدم همپوشانی یکدیگر در امور است. یعنی در قبال جذب منافع و دفع مشکلات، وحدت رویه و اتفاق نظر کمی با هم دارند. این در حالی است که هیات مدیره خانه مطبوعات برای حل مشکلات موجود نیاز به مساعدت بیشتر اعضا دارد و می توان مدعی شد که در این زمان، مطالبات هیات مدیره از اعضا بیشتر است تا انتظارات اعضا از هیات مدیره منتخب.

نگارنده بر این باور است که اعضای خانه مطبوعات می‌توانند با ارتباط نزدیک تر و کمک های جدی تر به هیات مدیره منتخب خود، جایگاه این تشکل را که درواقع جایگاه حرفه‌ای رسانه است، ارتقا دهند و از منافع اجتماعی و اقتصادی آن بهره مند شوند. لذا آرزو دارم ناصر بهروان که پله پله تا این مرحله آمده است، مشمول این حمایت جدی گردد و خدمتگزار مفیدی برای اعضای خانه مطبوعات و خبرنگاران استان اصفهان باشد.

برچسب ها: خانه مطبوعات , ناصر بهروان