خسرو چناریان ، هنرمندی خود ساخته

از آنجا که هیچ چیز، هیچگاه بر وفق مراد انسانها نبوده و نیست، این شادمانی دیری نپائید و ناگهان، تندبادی سهمگین وزیدن گرفت و کودک سه ساله و دلبند خانواده را به بیماری تراخم از دو دیده محروم ساخت. با این وجود از همان اوان کودکی، جسم و جان جستجوگر و کنجکاو خسرو، اندیشه‌های پدر را در هم تنید تا برای کودک دلبندش چاره‌ای کند و آینده اش را آنگونه که شایسته است هدف گذاری نماید. آن هنگام با وجود برخی ناملایمات، خانواده خسرو اما برخوردار از بعضی کالاهای در خور توجه و مدرن همچون رادیو بود. وسایلی که بزودی اندیشه‌های پدر را به بار نشاند تا نقشه راه را برای پسرش ترسیم کند. پدر بارها دیده بود که با هر نوای موسیقی که از رادیو پخش میشود تبسمی شیرین بر لبان پسرش نقش می¬بندد و خسرو را به شوق می¬آورد. این ویژگی باعث شد تا پدر دریابد پسر کوچکش علاقمند به موسیقی است، بنابر این در روزی از روزها که خسرو 11 ساله وارد دوران نوجوانی می¬شد، پدر به خانه آمد و با هدیه‌ای گرانبها پسرش را خوشحال و مسرور کرد. هدیه پدر ویلونی بود، داخل جعبه که کنجکاوی خواهران و برادران خسرو را نیز در پی داشت. باری پدر مهربان با اینکه خسرو نوجوانش حتی سواد خواندن و نوشتن هم نداشت اراده کرد تا فرزند دلبندش به آموختن ویلون تشویق شود. از این رو خسرو را به آموزشگاهای متعدد برد و استادان ویلون را به یاری طلبید. با وجود پاسخ‌های نا امیدانه، اما پدر دست از تلاش بر نداشت تا اینکه شادروان استاد یحیی نیک نواز از شاگردان زندیاد استاد ابوالحسن صبا پذیرفت تا خسرو نوجوان را در آموختن ویلون یاری دهد. آموزش ویلون به نوجوانی نابینا با امکانات محدود آن زمان کاری بس دشوار بود، با این وجود این مشق مقدماتی اگرچه توفیقی مطلوب در پی نداشت اما خسرو را به آموختن بیشتر ترغیب کرد. از دیگر سو پدر که در تکاپوی یافتن روزنه امیدی بود سرانجام راه چاره را جست و علیرغم میل باطنی و تنها برای خوشبختی پسرش بطور موقت دست از فرزند دلبندش شست و او را برای فردایی بهتر روانه اصفهان، پایتخت موسیقی ایران کرد. در آن زمان سازمانی خیریه و نیکوکار در نصف جهانِ زیبا توسط کشیشی آلمانی به نام ِارنست یاکوب کریستوفل تاسیس شده بود و امکانات تحصیلی را برای کودکان و نوجوانان نابینا فراهم می¬کرد. بنابر این خسرو چناریان پس از وداع با خانواده همراه با پدر رهسپار اصفهان شد و علیرغم آنکه سنش فراتر از آموزش ابتدایی رفته بود اما طی دو سال موفق شد تا دوران شش ساله ابتدایی را با موفقیت به پایان برد.
با آنکه دوران تحصیل برای خسرو دورانی نوین و سرشار از شادی بود اما غم غربت و دوری از خانواده همواره بر جان و جسمش سنگینی می کرد. شوربختانه این حزن نه تنها فرو نکاست بلکه به ناگاه و با درگذشت پدر که تنها یاری گر وی در این دوران سخت بود افزون گرفت. با این وجود خسرو چناریان، مغموم و سوگوار بر مزار پدر حاضر شد و به او قول داد که در آینده نه تنها سربار جامعه نباشد بلکه مایه افتخار او، خانواده و کشورش شود.
خسرو چناریان وقتی به اصفهان بازگشت آموزش ویلون را نزد استادی که سازمان کریستوفل برایش فراهم ساخته بود ادامه داد تا اینکه استاد رحمت الله بدیعی از طرف اداره فرهنگ و هنر اصفهان مامور شد هفته‌ای دو بار به محل تحصیل و اسکان نوجوانان نابینا برود و آنان را در نواختن ویلون آموزش دهد. در این میان خسرو چناریان که تجربه‌ای مطلوب از گذشته داشت شاگرد با ذوق استاد شد و طی چهار سال تلاش و کوشش هم خط بریل را فرا گرفت و هم به یادگیری نت‌ها نایل آمد تا در نواختن ویلون آزموده شود. خسرو چناریان وقتی خود را در نواختن ویلون قدری ورزیده یافت گروه ارکستری را در خیابان میر و در محل سازمان شیرو خورشید سرخ ایران (هلال احمر کنونی) پی افکند و خود سرپرستی آن را بر عهده گرفت. ارکستری که پایه گذار کنسرت‌های متعددی در اصفهان شد و استقبال شهروندان فراوان بویژه جوانان را در پی داشت. این دوران که مصادف با ایام تحصیل در دبیرستان هراتی بود فرصت جدید دیگری را به خسرو داد، بدین ترتیب که برگزاری مسابقات موسیقی در سطح کشور و احراز مقام اول در نواختن ویلون باعث شد تا خسرو چناریان در سال 1348 به همراه برگزیدگان کشوری رهسپار اردوگاه رامسر شود و به افتخار دست یافتن به مدال طلا در سطح کشوری نایل آید. استاد خسرو چناریان در 78 سالگی، همچنان سرزنده و پُر نشاط به تعلیم موسیقی در میان فرزندان میهن اشتغال دارد؛ در این رهگذر وی بر این باور است که برکشیدن یک موسیقیدان از میان دوست داران هنر، برایش بس گوارا تر از دریافت وجه می باشد.

نویسنده: عباس مهری اردستانی

منبع: عصر اصفهان

برچسب ها: خسرو چناریان , عباس مهری اردستانی , هنرمند