نادر از نوادر بود
نادر طالب‌زاده نیز از میان ما رفت. در وصف علما روایت داریم که: «إِذَا مَاتَ اَلْمُؤْمِنُ اَلْفَقِيهُ ثُلِمَ فِي اَلْإِسْلاَمِ ثُلْمَةٌ لاَ يَسُدُّهَا شَيْءٌ.» چون مؤمن عالمى بميرد، رخنه‌اى در اسلام افتد كه چيزى آن را نبندد.
نصرالله شفیعی /(امام صادق علیه‌السلام، اصول کافی/ ترجمه مصطفوی، ج 1، ص ۴۶)، می‌توان درگذشت و یا شهادت نادر طالب‌زاده را نیز رخنه‌ای در عرصه‌ی هنر اصیل و متعهد دانست که هیچ‌چیز آن را پر نمی‌کند. همان‌طور که خلأ شهادت شهید سید مرتضی آوینی را هیچ نیز نتوانست پر کند. در دنیای کنونی که هنر آلت دست دنیاپرستان هالیوود است و خیلی‌ها می‌کوشند با هزاران سیاه نمایی و هویت زدایی از خود و ملت خویش برنده جایزه اسکار و هالیوود و… غیره شوند، نادر طالب‌زاده بر اساس هدایت فطری به همه‌ی امکانات مادی و رفاه دنیوی دست رد زد و عاشقانه در مکتب امام خمینی (ره) ردای هنر را بر تن کرد و چه زیبا درخشید و چه زود توانست اسطوره‌ی هنر متعهد و انقلابی شود. نادر طالب‌زاده منحصربه‌فرد بود. فهم عمیق از تمدن غرب و شناخت کاستی‌ها و نارسایی‌های آن و در عوض شناخت درست از انقلاب اسلامی و مکتب خمینی او را به هنرمندی نظریه‌پرداز و دغدغه مند تبدیل کرد که آثار و خدمات چهل‌ساله‌ی او را علی‌رغم همه‌ی بی‌مهری‌ها شاهد هستیم. نادر طالب‌زاده ستاره‌ای در کهکشان‌ها بود که هبوطی زمینی داشت تا ما در گل ماندگان را به راه شیری برساند.
طالب‌زاده تهیه‌کننده، کارگردان و مجری بود. او دبیر کنفرانس بین‌المللی افق نو، دبیر جشنواره فیلم عمار، از افراد مؤثر در تأسیس شبکه افق و عضو هیئت اندیشه‌ورز این شبکه بود. طالب‌زاده دارای مدارک تحصیلی کارشناسی ادبیات انگلیسی از دانشگاه راندولف میکن و کارشناسی ارشد کارگردانی سینما از دانشگاه کلمبیا است.
نادر در سال 1348 وقتی 16 ساله بود برای ادامه تحصیل راهی کشور آمریکا شد تا اینکه شهریور 1357 در اواخر دوره فوق‌لیسانس در بحبوحه انقلاب به ایران بازگشت. در روزهای داغ منتهی به انقلاب به‌عنوان مترجم و راهنمای برخی رسانه‌ها و خبرگزاری‌ها شروع به کار کرد. او 10 روز بعد از پیروزی انقلاب اسلامی روزنامه تهران تایمز را تأسیس کرد. نادر با توجه به استعداد و ذوق سرشاری که داشت مستندسازی را از سال 1359 شروع کرد و توانست در این عرصه خدمات ماندگار و بی‌نظیری ارائه بدهد. در سال 1360 به‌عنوان مأمور صداوسیما به جبهه‌های جنگ اعزام شد و آنجا مستند شوش، شهر شهیدان گمنام را ساخت و به تهران بازگشت.
او سپس به‌عنوان فیلم‌ساز در مرکز تولید فیلم در تهران مشغول به کار می‌شود تا جنگ به پایان رسید. طالب‌زاده بعد از جنگ به مدیریت مرکز اسلامی آموزش فیلم‌سازی رسید و کم‌کم به‌عنوان منتقد سیاست‌های رسانه آمریکا در تلویزیون در قامت کارشناس حضور پیدا کرد. آوازه طالب‌زاده ایران بلکه جهان را در نوردید. او با حضور در برنامه‌های مختلف و افشای ماهیت جهان سلطه خصوصاً در عرصه هنر و رسانه مورد خشم جهان سلطه قرار گرفت. از همین رو مورد ترور بیولوژیکی قرار گرفت و سرانجام به شهادت رسید. خود او ماجرا را این‌گونه تعریف می‌کند: «سال 93 با گروهی از لبنان برای راهپیمایی اربعین به عراق رفته بودم که در هتل چمدانم گم شد تا اینکه پنج و شش روز بعد در کربلا نصف شب تحویلم دادند. از همان زمان که چمدان را تحویل گرفتم دچار سرفه‌های خونی شدم که بعداً با اقدامات درمانی، بهبود یافتم اما دچار نارسایی قلبی هستم.»
طالب‌زاده دشمن شماره یک سیاست‌های مخرب آمریکا و رژیم صهیونیستی بود. «بشارت منجلی» نام سریالی با محوریت مسیح از زبان انجیل برنابا است که در سال 1378 در 13 قسمت به کارگردانی آقای طالب‌زاده ساخته شد.
ملاقات من و نادر طالب‌زاده
فکر می‌کنم سال 1389 بود. در آن زمان به فکر تولید سریال فاخری از مقاومت و مجاهدت دو قرن مقاومت در استان بوشهر با محوریت رشادت‌های رئیس‌علی دلواری و در ادامه مبارزات او و هم‌رزمانش شهید نادر مهدوی بودم. دوست داشتم با همکاری استانداری و تصویب اعتبار از سفرهای استانی رئیس‌جمهور بتوانیم کار ماندگاری انجام دهیم. به تهران رفتم و با جناب وحید جلیلی که هنرمندی دغدغه مند در این عرصه است موضوع را در میان گذاشتم. او نیز استقبال کرد. مدیریت چنین پروژه‌ای را در قامت هنرمندی بزرگ از تبار انقلاب اسلامی به نام نادر طالب‌زاده می‌دید. با او تماس گرفت و زمینه‌ی آشنایی من را با ایشان فراهم کرد. نادر نیز بسیار استقبال کرد و آماده هر نوع کمک و راهنمایی در این زمینه شد. در سفری دیگر به تهران به منزلش رفتم. بسیار مهربان و صمیمی و متواضع بود. شب بود و با همان شام ساده‌ای که آماده کرده بود از من پذیرایی کرد. در مورد طرح و اینکه چگونه باید باشد مفصل صحبت کردیم. عزمش جزم بود و آماده هر نوع کمک و همکاری. قرار شد سایر رایزنی‌ها را من با وزارت ارشاد و سایر دستگاه‌های متولی ازجمله صداوسیما و استانداری بوشهر داشته باشم. کارها به‌مرور داشت پیگیری می‌شد. در سال 1390 مأموریت من در اداره کل ارشاد بوشهر به پایان رسید و دیگر نمی‌دانم قضیه به کجا ختم شد. البته چنین پروژه‌ی بزرگی هزینه‌ای سنگین طلب می‌کرد و من همواره نگران تأمین اعتبار هزینه‌ی آن بودم. طالب‌زاده فرصت بی‌بدیلی بود تا به کمک او تاریخ مقاومت و رشادت‌های فرزندان جنوب به تصویر کشیده شود.
طالب‌زاده رفت و رسالت سنگین او بر دوش همه‌ی متولیان و فعالان عرصه‌ی هنر و رسانه باقی‌مانده است. تجربه زندگی سرشار از خدمت و تولید هنر فاخر و ماندگار نشان می‌دهد که قبل از هر چیز ما نیازمند به هنرمندان متعهد و انقلابی و دغدغه مند هستیم. باوجود هنرمندان دردمند و زجرکشیده است که می‌توان پیام اسلام و انقلاب را به‌درستی به مردم و نسل جوان و جهانیان معرفی کرد. طالب‌زاده سرمایه و محصول انقلاب اسلامی است. ظهور شهید آوینی ها و طالب‌زاده‌ها در عرصه‌ی هنر و شهید سلیمانی‌ها و صیاد شیرازی‌ها در عرصه نظامی نشان می‌دهد که انقلاب اسلامی چه میزان از ظرفیت‌سازی دارد. این ظرفیت برگ همچنان باید موردتوجه قرار بگیرد. طالب‌زاده‌ها در عرصه هنر سردارانی هستند که باید به تکرار آن‌ها اندیشید. با طالب‌زاده‌ها است که می‌توان انقلاب را جهانی کرد. برای جهانی‌شدن انقلاب اصلی‌ترین راه، معرفی فرهنگ و محتوای انقلاب است و بدون تردید زبان هنر بهترین زبانی است که می‌توان با آن این ظرفیت بزرگ را معرفی کرد و نادر طالب‌زاده این رسالت را بر دوش گرفته بود. نگذاریم این راه بدون رهرو باقی بماند.
ارسال دیدگاه
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید در وب سایت منتشر خواهد شد
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد