نگاهی کوتاه به یک چالش دل آزار در شهر؛
دود کاسبی در چشم همسایه!
به نظر می رسد موضوع تعرض بعضی از کسب و کارها به حقوق شهروندان بصورت یک امر پذیرفته شده درآمده است. سدمعبر، اشغال پیاده رو، بستن خیابان و انتشار آلودگی محیط و این قبیل از موارد رایج اند که شهروندان تحمل کرده و موارد اندک اعتراضات نیز بجای حل و فصل در یک مراجع ذیربط، با مرافعه و اوقات تلخی بین طرفین ختم می‌شود.
عصر اصفهان به قلم نادر مجیدی آهی، چند روز قبل شخصی به دفتر روزنامه ما مراجعه نمود و اظهار داشت که در محله ما، به یک مغازه در جنب منازل مسکونی اجازه احداث دکان کباب پزی داده شده است. ولی دود و دم دکان مزبور چنان است که حالا از روز افتتاح این مغازه، اهل محل اشکنه و کله جوش‌شان را هم به دود کباب می‌خورند! و این دود که عبارت از بوی چربی و پیاز و غیره سوخته است، حتی از نزدیک نیز تهوع آور است چه رسد به آنکه بصورت رایحه‌ای چرب در درب و دیوار خانه، بصورت یک آلودگی کهنه بچسبد. اعتراض به دکاندار بجایی نمی‌رسد. چون در مواردی انتشار این بوی غذا، تا حدودی عمدی است و در واقع ترفندی است برای جذب مشتری از میان رهگذران.
این نوع مزاحمت کسبه برای مردم مورد خاصی است و موارد متعدد آن در شهر چندان است که که شهروندان حتی نمی‌دانند که محیط زیست شان مورد مزاحمت قرار گرفته است. نگارنده شخصا موردی را سراغ دارد که ، کسی برای انبار و موتورخانه یک مجموعه ساختمانی، موفق به اخذ مجوز ایجاد کارگاه شیرینی پزی شده است! لابد با اجازه انتشار با بوهای ویژه مواد خاص(!؟) شیرینی پزی در حلق و ریه ساکنان آن مجموعه!
نگارنده وارد این بحث نمی‌شود که از نظر قوانین شرعی، این تعدی به حقوق دیگران، در سرنوشت درآمد بدست آمده از کسب مزبور چه نتایجی دارد. ولی در فرهنگ و ادب دینی ما صحبت از کراهت غذا خوردن در بازار وجود دارد. گفته شده یک علت آن همین است که ممکن است گاهی رهگذرانی این بو به مشام شان برسد و اما از تهیه آن غذا ناتوان باشند. در روایتی مشهور هم در بیان علت فراق حضرت یعقوب (ع) از فرزند دلبندش، این را هم نوشته اند که در نوبتی، از منزل ایشان رایحه غذایی مطبوع در کوچه پیچیده بود و اهل منزل بدون اطلاع حضرت‌اش، سائل را در غذا سهیم نکردند.
این آداب فرهنگی و دینی برای آن نوع مدیریت است که محظورات دینی را هم در حوزه خود در نظر داشته باشد. مع‌الوصف این نکات صرفا آموزه‌های دینی و فرهنگی نیستند. نگارنده مطلع است که در کشورهای پیشرفته هم که نحوه مقررات و مدیریت‌شان به عنوان نمونه و پیمانه برای مدیران فعلی ما موضوعیت دارد، در این زمینه سخت گیری چنان است که شخص حتی در مجموعه های آپارتمانی نیز اجازه ندارد در بالکن یا داخل منزل خود دود و دم خوراک به راه اندازد. چه رسد به محلات مسکونی و بازار و اماکن عمومی.
گفته می‌شود که این قبیل واحدها باید یا شاید که با فیلتر های خاصی از انتشار بوی حاصله کارگاه در محل زندگی دیگران، جلوگیری نمایند. ولی بطورکلی ظاهرا قانون مشخصی از شهروندان در این موارد حمایت نمی‌کند و تازه اگر هم قانونی باشد گاهی توسط دستگاهها صراحتا اجرا نمی‌شود. به گفته یکی از اعضای شورای شهر اصفهان، شاید الزام(!؟) به اجرای بعضی قوانین، نیاز به مصوبه جداگانه هم داشته باشد. که این حرف دیگر یعنی جف القلم.
به هرحال اهالی این محله برای رفع این مزاحمت به جاهای مختلفی مراجعه کرده اند. مراجع مزبور نیز اگرچه ابتدائا برای رسیدگی به مشکل، با حرارت در موضوع ورود کرده اند. مع‌الوصف همیشه با برودت از موضوع خارج شده و کاری انجام نشده است. لذا شاکیان به تدریج متوجه شده اند که ظاهرا این مشکل مرجع رسیدگی معینی ندارد. چون موضوع به اتحادیه صنفی مربوط نیست، به اصناف مربوط نیست، به شهرداری مربوط نیست و اصلا به کسی چه مربوط است که هرکسی هر جا که خواست بساط کاسبی خود را تحت شرایط دلخواه خود برپا نماید؟ ولو این کار انواع سر وصدا و رفت و آمد و یا بوی گند و مزاحمت های دیگر را برای یک محوطه مسکونی یا عمومی ایجاد نماید!
نویسنده: نادر مجیدی آهی
منبع: عصر اصفهان
ارسال دیدگاه
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید در وب سایت منتشر خواهد شد
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد
- مجموع دیدگاهها: 2
- در انتظار بررسی: 0
- انتشار یافته: 2
سلام ، ممنون از مطلبتون، یه فلالی هم پیش خونه ما هست که مرتب دود و دم راه میندازه و زندگی ما رو سیاه کرده، هر چی هم که بهش اعتراض میکنیم، توجه نمیکنه
نمیدونم کی باید رسیدگی کنه
ای دست شما درد نکنه ، حرف دل ما را زدی، پیش خانه ما هم یه رستورانی هست که دمار از روزگار ما درآورده و گوشش هم بدهکار کسی نیست و اعتراض ما از طریق شماره ۱۳۷ شهرداری و ۱۹۰ اداره بهداشت هم افاقه ای نداشته است، انگار هرکی به هرکیه